Η πρώτη ορχική πρόθεση ήταν από κράμα κοβαλτίου-χρωμίου-μολύβδου και χρησιμοποιήθηκε το 1941. Το 1943 οι ορχικές προθέσεις ήταν φτιαγμένες από μεθακρυλικό πολυμεθυλαίνιο και ήταν διαθέσιμες σε ποικίλα μεγέθη. Στη δεκαετία του 1950 χρησιμοποιήθηκαν διάφορα υλικά, όπως γυάλινα και αφρώδη προσθετικά, plexiglass και προθέσεις πολυαιθυλενίου, χωρίς όμως επιτυχία.
Στη συνέχεια προτάθηκε ότι η ιδανική ορχική πρόθεση θα πρέπει να είναι χημικά αδρανής και δεν θα πρέπει να προκαλεί φλεγμονώδη ή αλλεργική αντίδραση. Το υλικό θα πρέπει να αντιστέκεται σε μηχανικές πιέσεις, να διατηρεί το αρχικό του σχήμα και να μην είναι καρκινογενές. Όλες αυτές οι επισημάνσεις είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη αρχικά συμπαγών ορχικών προθέσεων από σιλικόνη περίπου το 1960. Η απαίτηση για μοσχεύματα με περισσότερη φυσική αίσθηση οδήγησε στην εμφάνιση προθέσεων σιλικόνης με περιεχόμενο γέλη σιλικόνης το 1972. Το 1988 καθιερώνεται η ορχική πρόθεση που είχε επικάλυψη σιλικόνης και το εσωτερικό της ήταν από γέλη σιλικόνης.
Στην Αμερική το 1992 ο Αμερικανικός Οργανισμός Φαρμάκου (FDA) σταμάτησε την παραγωγή επιθεμάτων μαστού που αποτελούνταν από γέλη σιλικόνης, λόγω του θεωρητικού κινδύνου ανάπτυξης συνδετικού ιστού και κακοήθειας από τη διαφυγή της σιλικόνης στους πέριξ ιστούς. Λόγω των συγκεκριμένων ανησυχιών, το 1995 υπήρξε εθελοντική απόσυρση και των ορχικών προθέσεων με αντίστοιχο περιεχόμενο και αντικαταστάθηκαν από προθέσεις που ήταν γεμάτες με φυσιολογικό ορό και επικάλυψη από σιλικόνη.
Στην εποχή μας, υπάρχουν διαθέσιμες και οι δύο μορφές ορχικών προθέσεων σε διαφορετικά μεγέθη.
Πηγή: Κουτσιαρής Επ. Ιστορία της Ορχεκτομής. Διδακτορική Διατριβή. Αθήνα 2013
